Przewodnik BIA

Zastosowanie badan składu ciała w praktyce klinicznej.

 

Otyłość sarkopeniczna

Otyłość sarkopeniczna oznacza związane wraz z wiekiem zmiany w składzie ciała wyrażone zwiększeniem masy ciała, w tym zawartości tkanki tłuszczowej przy jednoczesnym zmniejszeniu masy i/lub siły mięśni. Występowanie tego typu otyłości jest dość zróżnicowane od 2 do nawet 90%, a rozpiętość wyników zależy od wieku badanych i przyjętej metodologii. Niewątpliwie wraz z wiekiem wzrasta częstość występowania tej jednostki chorobowej. Niestety, otyłość sarkopeniczna podobnie jak niedożywienie wiąże się z podwyższonym ryzykiem upadków, ograniczeniem funkcjonowania codziennego, a także występowaniem zespołu słabości.

Ocena zmian w składzie ciała w wyniku starzenia się przy wykorzystaniu wyłącznie pomiarów antropometrycznych tj. masa ciała, obwód ramienia nie pozwala na dokładną analizę beztłuszczowej masy ciała (Fat Free Masss, FFM), w tym masy mięśni (Muscle Mass, MM) czy masy komórkowej (Body Cell Mass, BCM). W diagnostyce otyłości sarkopenicznej znajduje zastosowanie zarówno metoda impedancji bioelektrycznej (Bioelectrical Impedance Analysis, BIA) i jak i podwójnej absorpcjometrii rentgenowskiej (Dual Energy X-ray Absorptiometry,DEXA). Jednak ze względu na lepszą dostępność, niższy koszt przy zachowanej dokładności i powtarzalności wyników częściej wykorzystywana jest metoda impedancji bioelektrycznej (BIA). Oczywiście w zależności od użytego w badaniu urządzenia BIA możemy uzyskiwać różne wyniki FFM, MM czy BCM ze względu na różne równania predykcyjne przyjęte przez producentów, jak również pozycję przy badaniu (różnice w surowych danych fizycznych). Stąd tak istotne jest wykonanie badania zgodnie z obowiązującymi standardami ESPEN.

Otyłość sarkopeniczną rozpoznaje się u pacjenta otyłego spełniającego przynajmniej jedno kryterium otyłości: BMI > 35 kg/m2, tkanka tłuszczowa (FM%) > 35%, indeks tkanki tłuszczowej (FMI – fat mass index) obliczony ze wzoru FM (kg)/wysokość ciała (m)2 > 9,5 kg/m2 i/lub otyłości brzusznej: obwód talii > 88 cm lub powierzchnia tkanki tłuszczowej trzewnej (VFA – Visceral Fat Area ) > 100 cm2 i jednocześnie indeks masy mięśni szkieletowych (SMI – skeletal muscle mass index ) obliczony ze wzoru – masa mięśni MM (kg)/wysokość ciała w m2 poniżej 2 odchyleń standardowych dla średnich wyników populacji w wieku 18 – 39 lat.

  1. Jansen I., Heymsfield S.B., Ross R. Low relative skeletal muscle mass (sarcopenia) in older persons is associated with functional impairment and physical disability. J Am Geriatr Soc, 2002; 50: 889-896
  2. Baumgartner R.N., Wayne S.J., Waters D.L., Janssen I., Gallagher D., Morley J.E. Sarcopenic obesity predicts instrumental activities of daily living disability in the elderly, Obes Res. 2004; 12(12): 1995-2004
  3. Zamboni M., Mazzali G., Fantin F. Sarcopenic obesity: a new category of obesity in the elderly, Nutr Metab Cardiovasc Dis, 2008; 18:388 – 395
  4. Roubenoff R., Sarcopenic obesity: the confluence of two epidemics, Obes Res 2004; 12: 887 – 888

Pulmonologia

BioScan w pulmonologii

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) charakteryzuje się licznymi zmianami pozapłucnymi, a do najczęstszych należą zaburzenia stanu odżywienia i dynapenia (osłabienie siły mięśni). Wśród przyczyn wymienia się niedotlenienie tkanek, brak aktywności fizycznej, zwiększone tempo spoczynkowej przemiany materii, katabolizm białek, proces zapalny oraz wpływ leków [1,2].

Badanie składu ciała – niezbędny element w optymalnym leczeniu pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc.

Pacjenci z POChP, zwłaszcza w zaawansowanym stadium choroby, najczęściej wykazują cechy niedożywienia (obniżona beztłuszczowa masa ciała, w tym masa komórkowa). Często pojawia się atrofia mięśni przy względnie stałej, prawidłowej masie ciała. W zależności od przebiegu choroby zmienia się skład ciała w poszczególnych segmentach ciała. Obserwuje się także zjawisko redystrybucji tkanki tłuszczowej i jej nadmierne
nagromadzenie w obszarze brzusznym [2].
Obserwuje się także utratę masy mineralnej kości.
Dokładna, kliniczna ocena stanu odżywienia powinna stanowić podstawę do planowania leczenia i monitorowania efektów rehabilitacji pacjentów z POChP.

BioScan 920-2 daje możliwość oceny:

-składu ciała w segmentach,
-tkanki tłuszczowej w obszarze brzusznym,
-spoczynkowej przemiany materii na podstawie FFM,
-surowych danych fizycznych, w tym wskaźnika komórkowego (kąt fazowy),
-migracji wektorów impedancji (BIAChart),
-masy mięśni, także w przekroju poprzecznym ramienia.
[1]. Eisner MD, Blanc PD, Sidney S, et al. Body composition and functional limitation in COPD. Respiratory Research 2007;8:1-10
[2]. Rutten EPA, Bakke PS, Pillai SG, et al. The association between body composition and self – reported comorbidity in subjects
with chronic obstructive pulmonary disease. Open Journal of Internal Medicine 2012;2:100 – 106

Opieka paliatywna

Biomarker jest pomocnym wskaźnikiem w identyfikacji wysokiego ryzyka. Pozwala ocenić szybko, nieinwazyjnie zarówno postęp choroby jak i ryzyko zgonu niezależnie od tradycyjnych metod.

Niższa wartość Biomarkera sugeruje śmierć komórki bądź zmniejszoną jej integralność oraz utratę masy komórkowej, natomiast wyższ wartość Biomarkera wskazuje na dużą ilość uszkodzonych błon komórkowych, jak również na zwiększenie masy komórkowej.

Dzięki regularnym badaniom Biomarkera przy użyciu BioScan możemy prognozować przebieg choroby pacjenta oraz podejmować właściwe decyzje w dalszym postępowaniu terapeutycznym.

Biomarker został uznany jako doskonały i niezastąpiony wskaźnik prognostyczny stopnia zaawansowania i postępu choroby, efektywności podejmowanych działań terapeutycznych oraz przeżywalności ciężko chorych pacjentów.

Wykorzystanie Biomarkera pozwala na nowe podejście w medycynie paliatywnej.

Biomarker jest jedynym, unikalnym, praktycznym i ekonomicznym wskaźnikiem wspierającym decyzje terapeutyczne.

 

Intensywna Terapia

BioScan w Oddziale Intensywnej Terapii i w opiece okołooperacyjnej

Efektywna terapia pacjenta z zaburzoną gospodarką płynową powinna dostarczyć maksymalną korzyść przy minimalnych objawach niepożądanych, powinna być indywidualnie dobrana dla pacjenta. Taką możliwość daje BioScan 920-2. W odróżnieniu od większości dostępnych na rynku analizatorów, ocenia stan uwodnienia i rozkład przestrzeni wodnych bez konieczności uwzględnienia dokładnej masy ciała pacjenta.

Rozsądne zarządzanie gospodarką płynową bez konieczności ważenia pacjenta!

Zarówno przewodnienie jak i odwodnienie towarzyszą wielu sytuacjom klinicznym i są związane z licznymi powikłaniami, w tym ryzykiem zgonu [1]. Jednak ze względu na wieloczynnikowe podłoże, małą dostępność prostych, dokładnych i szybkich metod oceny stanu uwodnienia,
problem braku właściwego monitorowania przestrzeni wodnych nadal pozostaje aktualny.
Pacjenci w okresie okołooperacyjnym, po urazach charakteryzują się zaburzeniami gospodarki płynowej, zwłaszcza przemieszczeniem płynów z przestrzeni wewnątrzkomórkowej do zewnątrzkomórkowej. Właściwie każdy zabieg operacyjny wiąże się z retencją płynów w organizmie.
Analizy przestrzeni wodnych dowodzą, że w pierwszych dobach pooperacyjnych zwiększa się współczynnik ECF/ICF. Szacuje się, że przewodnienie w okresie okołooperacyjnym występuje u 17-54% pacjentów [2]. Z uwagi na fakt, że płynoterapia stanowi podstawowy element opieki
okołooperacyjnej pacjenta, to przy braku informacji o wyjściowym statusie uwodnienia pacjenta, nieodpowiednio dobrana może doprowadzić do zaburzeń gospodarki płynowej.
W praktyce ocena kliniczna pacjenta nadal opiera się na mało wiarygodnych metodach:
- wizualnej ocenie obrzęków czy wyliczeniach bilansu płynów, które często nie uwzględniają strat
- płynów podczas leczenia respiratorem, biegunek czy przez pocenie się. Nawet codzienne ważenie
- pacjenta na Oddziale Intensywnej Terapii (pomimo wielu trudności technicznych), nie dostarczy informacji o zmianach uwodnienia          wynikających ze zmian w składzie ciała czy wdrożonej płynoterapii [3].
[1] Bouchard J, Mehta RL Fluid accumulation and acute kidney injury: consequence
           or cause. Curr Opin Crit Care 2009;15:509-513
     [2] Leach R. Fluid management on hospital medical wards 2010;10(6):611-615
     [3] Schneider AG, Baldwin I, Freitag E. Estimation of fluid status changes in critically ill patients:
            fluid balance chart or electronic bed weight? J Crit Care 2012;27:745e7 – 745e12

Endokrynologia

BioScan w endokrynologii i kardiodiabetologii

Analizę tkanki tłuszczowej brzusznej (w podziale na podskórną i wewnątrzbrzuszną) można wykorzystać w badaniach m.in.
- zespołu metabolicznego (MS)
- otyłości metabolicznej (MONW)
- zespołu policystycznych jajników (PCOS)
- fenotypu otyłości FOTI i TOFI
- ryzyka kardiometabolicznego
- różnic funkcjonalnych tkanki tłuszczowej trzewnej i podskórnej w obszarze brzusznym
- zaburzeń endokrynologicznych

Teraz możesz ocenić tkankę tłuszczową brzuszną zarówno w badaniach naukowych jak i codziennej

        praktyce lekarskiej w sposób nieinwazyjny, wiarygodny i ekonomiczny.